به گزارش خبرنگار حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شاید کمتر کسی به ابعاد چند گانه غذا فکر کند و اکثر انسان‌ها فقط به غذا از لحاظ اینکه در زمان گرسنگی انسان را سیر می کند،فکر می‌کنند، اما باید بدانیم که غذا بخشی از هویت نقاط مختلف جهان است و به اندازه‌ای مهم است که توجه مدیران یونسکو را نیز به خود جلب کرده است به نحوی که برخی از شهر‌های جهان را به عنوان خلاق‌ترین شهر‌های خوراک‌شناسی جهان به ثبت رسانده‌اند.

شبکه شهر‌های خلاق خوراک‌شناسی دارای ۱۸ عضو احتمالی است که از آن جمله می‌توان به رشت، شنگژو، پارما و توسان اشاره کرد. در اصل این شهر‌ها دارای بیشترین تنوع غذایی هستند.

تنوع غذایی شهر‌ها می‌تواند یکی از توانایی‌های آنها برای جذب گردشگر باشد.

رشت

شهر رشت در مرکز استان گیلان قرار گرفته و براساس اطلاعات به دست آمده نزدیک به ۲۲۰ عنوان غذای محلی دارد که می‌توان از میان آنها به کباب‌ترش، مرغ ترش، شوید قرمه، سیر قلیه، فسنجان رشتی، فسنجان ماهی، انار آویج یا سنگه خورش، کویی تره یا خورش کدو حلوایی، غوره مسما، شوید مسما، انار دانه مسما، آلوچه مسما، باقلا قاتق یا خورش باقلا و ترشه کباب اشاره کرد البته تعداد کمی از این غذا‌ها در سطح کشور شناخته شده‌اند و به عنوان هویت فرهنگی شهر باران به حساب می‌آیند.

میرزا قاسمی، شیرینی‌تره، گل در چمن، شش‌انداز بادنجان، کوکو مرغ گیلانی یا چخرتمه بادکوبه‌ای، خوراک واویشکا، خالوآبه، نازخاتون، موتن جن، لونگی، کولی غورابیج، ماهی فیبیج و ترش شامی از غذا‌های محلی دیگر شهر رشت هستند. از شیرینی‌جات، کلوچه‌ها و نان محلی‌های شهر رشت و استان گیلان نیز می‌توان از فرنی، رشته و خشکار، گل‌پالوده، ترک حلوا، خاتون پنجره، خرش حلوا، سمنو، حلوای رقایب، کلوچه فومن، کلوچه لاهیجان، کاکا، نان لاکو و نان کشتا اشاره کرد. از ترشی‌های شهر رشت هم می‌توان از فلفل‌ترشی، سیر ترشی، بادمجان ترشی، هفت بیجار، یارالماسی ترشی و پیاز ترشی نام برد.

 گیلانیان از همه رستنی‌هایی که در چمن رشد می‌کند در غذا‌های خود استفاده می‌کنند. از این رستنی‌ها می‌توان به چوواش، خالواش، بابونه، انجیر و چوچاق اشاره کرد.

هم‌اکنون برخی از کارشناسان معتقد هستند که اگرچه شهر رشت از سال ۱۳۹۴ به بعد در فهرست شبکه شهر‌های خلاق یونسکو قرار گرفته اما نتوانسته آنچنان که باید و شاید از تنوع خوراکی خود در جذب گردشگر استفاده کند زیرا زمینه‌های بهره‌گیری از این ظرفیت را ندارد و نتوانسته هویت فرهنگی و غذایی خودش را به صورت شایسته و بایسته به جهانیان معرفی کند و هم‌اکنون شهر رشت پایتخت غذای ایران است.

شهر رشت در گذشته روستایی بزرگ میان یک فضای جنگلی بوده است. این شهر در گذشته با نام‌های دارالمرز و دارالامان شناخته می‌شد. لغت‌نامه دهخدا رشت را چنین تشریح کرده است: «در قرن هشتم هجری حمدالله مستوفی اولین کسی است که از رشت نام می‌برد. در زمان شاه عباس در آنجا آبادانی‌هایی کرد و رشت توسعه یافت. در زمان قاجاریه بواسطهٔ بسط روابط اقتصادی ایران با روسیه و تماس آن‌ها از راه رشت باز هم بر توسعهٔ این شهر افزود و در زمان ناصرالدین شاه از رشت با سی هزار تن جمعیت یاد شده و بازار‌های آن از مال التجاره مملو بوده‌است.»

باسنت لویی رابینو که در اوایل قرن بیستم سرکنسول دولت بریتانیای کبیر در شهر رشت بوده در سفرنامه خود نوشته است «صورت کتیبهٔ سنگی مسجد جامع رشت در عهد فتحعلی‌شاه قاجار بسال ۱۲۳۴ هَ. ق؛ و صورت کتیبه سنگی بقعهٔ خواهر امام که در عصر ناصرالدین شاه به سال ۱۲۷۲ هَ. ق. نوشته شده‌است، و نیز صورت کتیبه‌ای بر گلدستهٔ مسجد ساغری سازان رشت منقوش بسال ۱۳۰۴ ه‍. ق.»

گفتنی است؛ قدمت شهر رشت به قبل از اسلام و دوره ساسانیان برمی‌گردد. از بنا‌های تاریخی این شهر می‌توان به مجموعه شهرداری، عمارت پست میدان شهرداری رشت، ساختمان هتل ایران سابق، عمارت کلاه‌فرنگی، خانه میرزا کوچک‌خان، خانه میرزا خلیل، آرامگاه میرزا کوچک‌خان، کتابخانه ملی رشت و عمارت نوبل اشاره کرد. مسجد سفید، مسجد حاج‌سمیع، مسجد کاسه‌فروشان، مسجد گلشن، مسجد زرگران، مسجد بادی‌الله و مسجد حاج صمد‌خان از مساجد تاریخی شهر رشت به حساب می‌آیند. از خانه‌های تاریخی این شهر می‌توان از خانه ابریشمچی، خانه قدیری، خانه حاج میرزا خلیل رفیع، خانه رحمت سمیعی، خانه کسمایی، خانه آوانسیان، خانه اشکوری، خانه پورعباس، خانه سید علی مقیمی و خانه موسیو لئوپولد گُدار (مؤسس بانک سپه) نام برد.